Kendiliğinden ortaya çıkan tehlikeli bir virüs
İnsan zaman zaman ikna olmaya ihtiyaç duyar. Peki görülebilecek en büyük iknacı kimdir? Yine insanın kendisi. İnsanın kendiyle ilgili bazı durumların farkına varabilmesi için kendi ikna gücüyle mümkün olabilir. Hiçbir mentor, hiçbir eğitimci hiçbir çevre ruha çile veren sorularla yüzleşmesi için insanı adım atmaya zorlayacak kadar iyi olamaz. Böylelikle insan etrafından kurtulmalı, bir büyük mola almalı, kendinde olmanın bilincine varmalıdır. Yüce insan kendini her zaman ve her yerde dışlayabilendir. O ruhların en yüce yaratılışla yaratılmış olduğunun ayırdında olarak bunu yaşamına uyarlamakla kendini yükümlü hisseder.
O bazı zamanlarda gülümser, hem de bilmiş bir tavırla gülümser. Başkaları hiç gülmezken gülümser. Gülümsemesi aslından acı çekmesinden gelmektedir. Şaka yapar ve hiçbir şeyi ciddiye almaz görünür. Kendini üstün gördüğü değil, kendini “gördüğü için” yapar bunu. Yüzeydeki bütün bu haller, içinde her an ona zarar veren onu yıpratan bir gerilimin farkında olmaktandır.
Öyleyse niye yaşamaya devam eder? Çünkü bedeninden kurtulmak kolaycı bir çözümdür. Bir hakikat arayıcısının görevi her umutsuzluğa kapıldığında vazgeçmek değil, daha en başta umut etmeyi kesmektir. Çünkü hakikati aramak en büyük aşktır. Aşkta umuda yer olmaz. Koşulsuz ve daima sevmek gereklidir. Yolculuğu bitiren görülmemiştir çünkü, yol almak tek vazife bellenmelidir.
Günlük kaygılar ancak minik birer enstrümandır. Ona göre din, toplum, aile, sevdikleri ciklettir; arada bir tat vermek içindir. Çünkü onun temel gıdası zehirlidir. Yolculukta yanında hisleri vardır, rütbe olarak biraz daha aşağıda ise duyguları ve aklı. Hangisi olursa olsun birine kapılıp gitmenin onu asıl mücadeleden alıkoyacağını bilmektedir.
Bir sığır yaşamı sürmekte olan toplumla mücadele etmekten kaçınmak gereklidir. Şimdiye kadar sürüleri düzene sokma çabasında birçok keskin zeka harcanmıştır zaten. Uygulanması gereken en ideal idealizm sürünün desteğini alıp içine karışmaktır. Bu halde insanı tanımak için daha fazlaca örnek elde etmek mümkün olur. Ayrıca dışlanmak ve ucube muamelesi görmek yüce insanın zihnine gereksiz birçok endişe sokacak, kaçınması gereken birçok duygulanıma maruz bırakacaktır onu. Fakat yine de bir gözlemci olmaktan öteye gitmemesini unutmamalıdır.
Gözlemek için bilimle uğraşanların yaklaşımını hatırlayın: O, tamamen duygularını kenara bırakmış, ruhsuz biri gibi durmadan gözler, inceler, deney yapar. İnsanlığın yararı için birkaç fareyi, yeri geldiğinde birkaç insanı telef etmekten kaçınmaz. Bizim kahramanımız da hep aradığı o seviyeye varabilmek için birçok değerini feda eder, birçok zevkini, en sonunda hayatını… O da ölene kadar ölmeyecek gibi yaşar ama ölümle ilgili fazladan bir merakla. Acaba ölünce aradığını bulabilecek midir? Bulsa da belki de diyecektir ki, “Bu kadar kolay olmamalıydı…”
